Afgelopen dinsdag was er weer een CT-scan gepland. Eigenlijk mocht ik drie uur vooraf niets meer eten en drinken, maar dat was ik vergeten. Het was maar een halve boterham en een kop thee, dus die heb ik maar verzwegen. Voordat de scan gemaakt kon worden, moest er eerst weer drie bekers met een soort smakeloze drinkyoghurt naar binnen gewerkt worden. Mijn strategie hierbij is om het maar zo snel mogelijk op te drinken. Weg is weg.

Woensdag had ik de afspraak met de oncoloog voor de uitslag en het maken van een plan. Onderweg naar Bronovo voelde het alsof ik naar de slachtbank geleid werd. Ik voelde me dus eigenlijk als een Schipholgans op weg naar de krokettenboer. Het nieuws was inderdaad niet goed. In mijn onderbuik zit een hele grote tumor, die ook mijn blaas ingegroeid is. Maar dit was eigenlijk geen nieuws. Ik wist dat het onderin mijn buik goed mis was. Bij mijn slokdarm was daarentegen geen tumor te zien. Wel een vernauwing, maar dat zou ook een andere oorzaak kunnen hebben. Daar moet dus nog nader onderzoek naar gedaan worden. De klieren in mijn hals waren ook groter geworden, maar van een explosieve groei is daar geen sprake. En dat die klieren groter waren geworden, had ik uiteraard zelf ook al gemerkt.
Ik verwachtte dat er nog een “maar…..” zou volgen, maar die kwam niet. Er waren geen verrassingen en ik ben er feitelijk minder slecht aan toe dan ik gedacht had. Het blijft uiteraard slecht nieuws, maar eigenlijk is de tumor bij mijn blaas de enige plek waar het heel hard groeit.

Na het bekijken van de scan en de uitslagen, waarbij ik het meest vreemde vond dat de tumormarker ten opzichte van twee maanden geleden gedaald was, is er een plan gemaakt. Het eerste deel van het plan bestaat uit een reis naar Costa Rica. Ik zal op reis met wat beperkingen rekening moeten houden, maar ik ben er van overtuigd dat het een mooie reis kan worden. Na de vakantie ga ik weer aan de chemotherapie. Die explosief groeiende tumor in mijn onderbuik moet aangepakt worden, want die bezorgt mij last en gaat op termijn nog meer problemen veroorzaken.

Direct na terugkeer uit Costa Rica ga ik weer langs bij de oncoloog en dan plannen we eerst drie chemo’s. Vervolgens wordt er gekeken of het iets doet. Doet het wat, doen we nog drie kuren. Doet het niets, dan stoppen we er mee. Ik had natuurlijk graag gehad dat het effect van de vorige chemo wat langer geduurd had, maar je doet het met wat je krijgt.