Afgelopen woensdag liep ik het ziekenhuis uit met het blije gevoel dat ik Bronovo drie weken niet hoefde te zien. Dat was natuurlijk een grapje. Zaterdag aan het begin van de avond, drie dagen later dus, zat ik op de Eerste Hulp van Bronovo met een verstopte sonde. Het ding zat helemaal dicht. Blijkt dat Fluimicil bruistabletten niet alleen werken tegen vastzittend slijm in de luchtwegen, maar ook verstopte voedingssondes open krijgen. Dat verzin je natuurlijk zelf nooit. Er zal uiteraard een grote doos aangeschaft gaan worden.

Op mijn arm heb ik een behoorlijke allergische reactie op een van de goedjes die ingespoten zijn. Grote rode plekken. Het ziet er niet uit. Ik moet eigenlijk het ziekenhuis bellen, maar ik ben bang dat ik dan te horen krijg dat ik dan toch even langs moet komen zodat ze het kunnen zien. Ik wil niet naar het ziekenhuis en dus stel ik het bellen hierover steeds uit. Toch zal ik het moeten melden en als ze het willen zien dan mail ik ze wel een foto van mijn arm.

Op een van de kaarten die ik kreeg, werd nog even gerefereerd aan de roze koeken, die er deze keer niet bij zitten. Nee, er wordt niks gegeten, maar wel gedronken en ik heb wel weer behoefte aan zoet. En dus drink ik glazen water met siroop. Lekker zoet en ze gaan er net zo goed in als de roze koeken.

De chemo valt zwaar. Ik doe niets, lig vooral in mijn bed en slaap veel. Het valt ook niet mee om in deze situatie niet langzaam een depressie in te zakken. Het valt me zwaar om hier iets positiefs uit te halen en het lukt me dan ook zelden om nog enigszins positief te blijven. Sinds half december is er zoveel gebeurd en het zou de kwaliteit van mijn leven moeten gaan verbeteren, maar voorlopig ben ik alleen maar achteruit gegaan. En dat was niet het plan.