Het is Urgje ter oren gekomen dat ik droom over volgende verre reizen en ook de afspraak die ik met Elisabeth gemaakt heb om volgend jaar na de chemo samen een bezoek aan de Galapagos eilanden te brengen is het slimme ventje niet ontgaan. Om te voorkomen dat ik er meteen weer vandoor zou gaan, heeft Urgje zich strategisch gepositioneerd en hij weigert weg te gaan.

Ondertussen ben ik een week thuis, maar zit nog altijd een beetje in Uganda bij de apen. Ben druk bezig met de selectie van de foto’s en dat valt niet mee want ik vind ze allemaal mooi. Niet zozeer omdat het fototechnisch gezien allemaal plaatjes zijn, maar het gevoel dat iedere foto bij mij oproept maakt ze wat mij betreft schitterend en ik vind dat iedereen ze zou moeten zien.

Afgelopen vrijdag de afspraak bij de internist gehad en omdat het ondertussen vier maanden geleden is dat alle onderzoeken gedaan zijn, wil hij nu eerst een nieuwe scan laten maken, zodat we een beeld hebben van de situatie zoals die nu, aan het begin van de chemotherapie, is. Volgende week staat de CT-scan gepland en de week daarop de afspraak met de internist waar ik dan zal horen wanneer de chemo gaat starten. Eigenlijk is het wel zo prettig dat het niet direct na de vakantie start, want er zijn nu twee tot drie weken waarin ik rustig kan nagenieten van mijn reis en alle indrukken verwerken.
Youssif hoopt dat de scan laat zien dat de ghanese medicijnen de tumoren geheel hebben doen verdwijnen. Ik zou al heel gelukkig zijn als het niet gegroeid is en ik ga volledig uit mijn dak als dankzij de ghanese medicijnen het iets kleiner geworden zou zijn.

Vanaf maandag ben ik weer naar mijn werk gegaan, maar daar voel ik me een beetje verloren. Het dagelijkse werk is overgenomen, hetgeen zo te zien prima gebeurt en ik voel me een beetje overbodig. Daarbij voel ik steeds meer afstand ontstaan. De afgelopen maanden is het stapje voor stapje minder mijn baan geworden. Voordeel is dat ik me wel minder druk maak over dingen die niet lekker lopen. Daarnaast kreeg ik vanmorgen de geweldige ingeving dat ik niets meer moet. Ik wil misschien iets doen, ik kan nog iets doen, maar ik moet niets meer en dat is wel een heerlijk rustig gevoel dat ik graag vast wil houden.