Ik ben zo ontzettend moe. Moe van het vechten. Moe van het net doen of alles nog hetzelfde is. Het is niet meer hetzelfde en het wordt nooit meer hetzelfde. Ik kan wel vrolijk aan het werk willen blijven, maar ik sta aan de zijlijn; ik hoor er niet meer bij. Ik heb nauwelijks nog een idee wat er speelt op mijn eigen afdeling. Ik heb de afgelopen maanden in rap tempo mijn leven op alle fronten zien veranderen. Mijn dromen, plannen, alles is anders en ook datgene wat sinds 2003 mijn houvast was – mijn werk – is verdwenen. Zolang ik aan het werk was, was ik niet ziek, maar mijn baan is mijn baan niet meer! Ik zit niet meer bij de besprekingen, ik ben niet meer op de hoogte van de ontwikkelingen, ik doe alleen nog voor spek en bonen mee en ik wil heel hard uitschreeuwen dat het niet eerlijk is!!! Ik heb de meest frustrerende periode van het werk meegemaakt en net nu er van alles aan het gebeuren is en er allerlei leuke projecten aan zitten te komen, ga ik dood. Dat is verdomme ook niet eerlijk. Na alles waar ik doorheen gegaan ben, was het blijkbaar nog steeds niet genoeg. En nu ben ik moe. Ik geef het op.
Een tijdje geleden hoorde ik iemand vertellen dat als de ene deur dicht gaat, een andere deur open gaat. Op dit moment zie ik mezelf wanhopig proberen de deur die werken heet open te houden en dat put me uit. Tijd om daarmee op te houden, want omdat ik zo bezig blijf met mijn werk zie ik de andere deur die ik zou kunnen openen niet en mis ik mogelijkheden die me blij kunnen maken.
Ik wil de uurtjes die ik nu werk graag blijven werken, want ik vind dat wat ik doe nog steeds heel leuk om te doen, maar het mag niet meer het belangrijkste zijn.