Het dipje van vrijdag is gelukkig weer over. Vrijdagochtend vertrok Youssif ook naar Ghana en dat maakte mij extra verdrietig. Maar goed, een dagje boos en verdrietig zijn hoort er gewoon bij.

Eigenlijk had ik die dag willen schrijven over het toneelstuk waar ik met Tedje naar ben gaan kijken.
“Ontboezemingen” was volgens de beschrijving een humoristisch drama over borstkanker. Lachen om kanker, dat is echt iets voor ons, dachten wij. We hadden er veel zin in, maar het stuk kon ons niet boeien. Wij vonden het niet erg komisch en eigenlijk ook wel wat saai. Na het drankje in de pauze zijn we naar huis gegaan. Dit was niet mijn gevoel voor humor en ook niet mijn verhaal. Zo heb ik niet de behoefte om te shockeren, alhoewel ik weet dat ik dat wel doe. Daarnaast zijn Tedje en ik samen véél leuker!

Toch wil ik het stuk niet afkraken, want ik vind het heel erg goed dat er op een andere manier met kanker omgegaan wordt. Natuurlijk is het heel erg als je iemand verliest door kanker en ik weet als geen ander dat het niet simpel is om er mee te leven, maar het is niet alleen maar erg en verdrietig. Het mag af en toe best wat luchtiger en dus is een komisch drama over borstkanker een goeie zaak. Persoonlijk kan ik een goeie grap over kanker erg waarderen. Sterker nog, zonder humor zou ik het absoluut niet redden om overeind te blijven.