Gisteren was de bruiloft en gisteren was ik fotograaf. Vooraf heb ik mij vreselijk zorgen gemaakt. Ik was ontzettend bang dat ik het bruidspaar zou teleurstellen met honderden slechte foto’s en zo’n bruiloftsfeest doe je niet even over. Dat resulteerde erin dat ik me zeer waarschijnlijk zenuwachtiger maakte dan de bruid zelf. Ondanks de zenuwen had ik er ook heel veel zin in, want ik verwachtte een bijzondere avond te gaan beleven en bijzonder was het zeker.
Een marokkaanse bruiloft is heel anders dan ik gewend ben en ik vond het soms wat lastig omdat ik niet altijd wist wat wel en niet mocht. Daarnaast eindigde ik in het begin regelmatig achter een groep familieleden die zich voor de bruid of het bruidspaar positioneerde waardoor ik niet de beste positie had voor mijn foto’s. In de loop van de avond kreeg ik het voordringen wat beter in de vingers.
Mijn tactiek was om zoveel mogelijk foto’s te maken in de hoop dat daar dan voldoende goed gelukte exemplaren tussen zouden zitten om een behoorlijk album te vullen. Uiteindelijk heb ik 448 foto’s gemaakt en er zitten – al zeg ik het zelf – prachtige plaatjes bij. Dat de bruid beeldschoon is helpt natuurlijk enorm om dit resultaat te bereiken. Naast een bruidsjurk had ze nog drie jurken en die waren stuk voor stuk prachtig. Ze zag er uit alsof ze zo uit een sprookje van 1000 en 1 nacht gestapt was. Wat was ze mooi! Iedereen zag er trouwens prachtig uit en ik voelde mij een beetje uit de toon vallen in mijn gewone kloffie.
Het fotograferen was toch wel een stuk lastiger dan ik gehoopt had. Zo moest ik achteruitlopend het naar mij toe lopende bruidspaar op de foto zetten. Dat had ik nog nooit eerder gedaan en dat valt absoluut niet mee. Scherpstellen terwijl je zelf achteruit loopt en je onderwerp ook beweegt en dat niet per sé in hetzelfde tempo, was wat je noemt een echte uitdaging. Super suf van mij was ook dat ik wel mijn statief meegenomen had, maar het stukje dat je aan de camera moet vastschroeven en waarmee je de camera op het statief vastzet, lag nog thuis op tafel. Dat betekende dat ik voor de groepsfoto’s regelmatig door de knieën moest en ik heb nu zo’n ontzettende spierpijn in mijn bovenbenen.
Ook heb ik een paar klassieke blunders gezien waarvan ik denk dat ik daar best beter op had kunnen letten, maar in de hectiek van het gebeuren vergeet je heel snel naar de achtergrond te kijken en dat geeft zo af en toe wat rare effecten. Misschien kan ik hier en daar nog wat redden met Photoshop.
Naast het fotograferen heb ik ook kunnen genieten van het feest. Er was live-muziek en er werd volop gedanst. Van het eten heb ik ook genoten, vooral een visschotel in bladerdeeg was heerlijk en die zou ik best nog wel eens willen eten. Al met al was het een onvergetelijke ervaring die ik niet had willen missen.

Vanavond heb ik mijn moeder een paar foto’s laten zien en dat hebben wij geheel in sfeer gedaan, namelijk met thee en marokkaanse koekjes erbij. Zij vond ze prachtig. Ik ben wat meer kritisch op mijn eigen werk, maar toch zeker niet ontevreden. Rest mij nog te hopen dat de bruid ook blij is met het resultaat. En mocht er nog eens iemand vragen of ik foto’s voor ze wil maken, dan zal ik daar minder over twijfelen en het gewoon doen!