Een paar maanden geleden heb ik al gemeld dat ik mee zou gaan helpen bij de organisatie van een symposium over uitgezaaide borstkanker dat in oktober gehouden gaat worden. Ons werkgroepje is al weer een aantal keren bijeen geweest en we hebben het programma voor die dag opgesteld. Nu zijn we op het punt aangekomen waarop er mensen en organisaties benaderd moeten gaan worden met de vraag of zij een bijdrage willen leveren aan deze dag en uiteraard zal ik er ook een aantal voor mijn rekening nemen. In principe acht ik mijzelf wel in staat om iemand te bellen of mailen en bovenstaande vraag te stellen, maar dit is toch net iets anders dan de telefoontjes die ik gewoonlijk pleeg en ik vind het toch wel wat spannend.
Gisteravond had ons werkgroepje weer een bijeenkomst en ik heb nog een taak op mij genomen. Een taak waarvan ik mij nu afvraag wat mij in hemelsnaam bezielde toen ik riep dat ik dat wel zou gaan doen. Ik heb aangeboden een aankondiging voor het symposium te maken en dit stukje komt dan op de website en in het blad van de borstkankervereniging te staan. Nu zit ik op dit moment natuurlijk ook een stukje te schrijven, maar dit gaat over mijzelf en dat lijkt mij veel makkelijker. Ik ben geen schrijver en vrees dat er heel veel in de prullenbak zal verdwijnen voordat ik iets heb wat goed genoeg is om te publiceren. Ondanks mijn twijfels vind ik het wel heel leuk om me bezig te houden met zaken die zo anders zijn dan de zaken waarmee ik normaliter mijn dagen vul.

Sinds ik weet dat ik niet lang meer te leven heb, worden grenzen overschreden en nieuwe activiteiten ontplooid. De wetenschap dat ik dood ga heeft mijn leven verrijkt en dat vind ik eigenlijk wel weer heel bizar.

* Bron: Johan Cruyff