Vorige week dinsdag is er bloed geprikt en een scan gemaakt en vanmiddag kreeg ik daar de uitslag van. Ik had er al geen goed gevoel over en dat bleek te kloppen. De tumormarker was weer gestegen en op de scan was te zien dat in mijn buik de kanker gegroeid is. Het goeie nieuws was dat in hals en botten er ten opzichte van maart niet veel veranderd was, dus daar is de boel nog rustig. Ondanks het slechte voorgevoel had ik stiekem gehoopt dat alle tumoren nog steeds rustig zouden zijn, dus was ik wel wat teleurgesteld over deze uitslag. De arts en ik hebben besloten om op dit moment geen actie te ondernemen en over twee maanden weer een controle te plannen. Rest mij nu te hopen dat de boel niet explosief gaat groeien, want ik wil heel graag enigszins fit richting Costa Rica vertrekken.

Vanmiddag ook even met de arts zitten praten over mijn situatie. Wat de behandeling betreft zit ik gelukkig op één lijn met de arts. Ik wil geen nieuwe chemo als mij dat geen kwalitatief goede tijd oplevert en daar kan mijn arts zich dus ook goed in vinden.
Verder hebben we ook gesproken over andere zaken die rond mijn ziek zijn spelen. De omgeving, hoe gaat die er mee om? Daaruit kwam vervolgens de situatie met mijn moeder naar voren. Terwijl ik probeer zoveel mogelijk uit deze laatste jaren te halen, zit mijn moeder op een punt in haar leven waarop ze steeds meer zorg nodig heeft. Daar probeer ik een balans in te vinden en te behouden, maar dat valt niet altijd mee. Al wordt dat niet altijd gezien, ik doe vreselijk mijn best om het zowel voor mijn moeder als voor mijzelf prettig te maken.
Ook emoties kwamen nog even ter sprake. Mijn boosheid, mijn verdriet en hoe ik daar mee om ga. Ik ben eigenlijk voornamelijk heel erg boos op de situatie waarin ik mij bevind. Die boosheid uit ik meestal tegen toevallige voorbijgangers die iets doen wat me irriteert. Verdriet uiten vind ik een stuk moeilijker en doe ik bij voorkeur als ik alleen ben. Niet dat ik zo nodig in stilte wil lijden. Nee, als ik alleen ben kan ik me gewoon uitsluitend bezig houden met mijn eigen verdriet, mijn eigen pijn en hoef ik geen rekening te houden met het verdriet van die ander.

Emoties horen er uiteraard bij, maar ik wil vooral gewoon door gaan met leven en niet te lang stil blijven staan bij het verdriet, de teleurstelling of de boosheid die regelmatig voorbij komen. Ik sta de emoties toe om langs te komen, maar ze mogen niet lang blijven, want ik wil boven alles tijd overhouden om te lachen, om me blij te voelen, om te houden van, om te genieten van het leven.

De titel is wederom een quote van Johan Cruijff.