Het kan bijna niemand zijn ontgaan, oktober is borstkankermaand. Ja, ik weet de juiste kankersoort uit te kiezen. Eentje met een eigen maand! Er is volgens mij geen andere ziekte die zich mag verblijden met een hele maand aandacht. En niet zomaar aandacht, maar een maand vol glamour, beauty en verwennerij gehuld in vrolijk roze. Een maand lang Pink.
Half bekend Nederland is met ons borstkankerpatiënten begaan. Ze ontwerpen armbandjes voor ons. We worden aangespoord roze hebbedingetjes te kopen om zodoende het goede doel te steunen. Daarnaast worden allerlei activiteiten georganiseerd om geld op te halen voor Pink Ribbon. Alles natuurlijk uitgevoerd in vrolijk roze en met een positieve uitstraling. Geen nare verhalen over amputaties, chemo, bestraling, verdriet en dood. Nee, ik lees berichten zoals “Morgen dag 3 van Pink Beauty & Wellness: kom gezellig jezelf laten verwennen. Geweldige beurs kom je ook??”. Deze uitbundigheid staat niet in verhouding tot de pijn die wordt berokkend bij vrouwen die borstkanker hebben (gehad) en verder willen met hun leven.

Een maand lang lees ik over wat ik had moeten doen om de kans op borstkanker te verkleinen. Nu weet ik wel dat ik ook ziek geworden was als ik een kind gekregen had, borstvoeding gegeven had, de eerste menstruatie niet zo vroeg gekregen had en me suf gesport had. Maar soms krijg ik toch heel even het gevoel dat ik het had kunnen voorkomen, dat het mijn eigen schuld is.
Er komen er cijfers voorbij. Cijfers die vertellen dat zo’n 85% na 5 jaar nog leeft. Dat na 10 jaar de overlevingskans zo’n 75% is. Maar wat zegt dat? Ik hoor ook bij de groep die 5 jaar overleefd heeft en ik hoef het nog maar twee jaar volhouden om bij de club die 10 jaar overleefd heeft te horen. Ik leef nu al bijna 8 jaar met kanker, met de angst, met het verdriet, met de pijn en in welke groep ik ook eindig, uiteindelijk ga ik nog steeds dood. Mij zeggen die cijfers dus niks.

Nu ben ik uiteraard niet tegen aandacht voor borstkanker. En ik ben niet tegen Pink Ribbon. Ik ben tegen de uitbundige roze vrolijkheid waarmee Pink Ribbon deze aandacht vraagt. En waarom zou borstkanker zoveel aandacht krijgen? Is het hebben van borstkanker erger dan het hebben van bijvoorbeeld longkanker of darmkanker of een hersentumor? Waarom doen we niet gewoon aandacht voor kanker?
Persoonlijk zal ik blij zijn als deze borstkankermaand er weer op zit. Er is wat mij betreft weer genoeg aandacht geweest en ik zou weer graag een dag beleven zonder iets over borstkanker voorbij te zien of horen komen. Ik kan even geen roze lintje meer zien.