Behalve over mijn weerzin tegen het roze lintje, weet ik de laatste tijd niet zo goed wat ik moet vertellen. Mijn dagelijkse bezigheden kabbelen enigszins rustig voort. Ik werk. Ik mantelzorg. Ik doe mijn huishoudelijke taken. Ik bewerk mijn foto’s. De volgende vakantie komt er aan en de plannen voor de daarop volgende vakantie zitten al in mijn hoofd en wachten op uitvoering. Niks schokkends dus.
De kanker kabbelt ook rustig voort en dat is feitelijk wel schokkend. Ik voel dat het zich steeds verder in mijn lichaam verspreidt, maar daar wil ik het eigenlijk niet over hebben. Want als ik het daarover heb, dan voel ik de angst. Want bang ben ik. Zo ontzettend bang voor wat er komen gaat. Niet om dood te gaan, maar voor de aftakeling die daarvoor komt. Niet meer in staat te zullen zijn om voor mijzelf te zorgen. Afhankelijk te worden. En ik voel dat dit dichterbij komt. Het wordt daardoor ook steeds lastiger om te geloven dat er nog jaren te gaan zijn. Het wordt steeds lastiger om te blijven dromen over alles wat ik nog wil doen en beleven.
Hierdoor komt ook het moment om een aantal keuzes te maken heel dichtbij. Gisteren werd mij verteld dat ik geen tijd meer heb om wat heen en weer te zwalken. Geen tijd meer om te twijfelen. Geen tijd meer om uitgebreid na te denken. Hij heeft gelijk, ik heb niet veel tijd meer. Maar het maken van keuzes is zo verrekte moeilijk. Het is daarbij ook een ontzettend eenzaam proces. Niemand die mij kan vertellen wat ik moet doen. Ik moet het helemaal alleen doen, zonder te weten welke keuze de juiste is en met de wetenschap dat een eenmaal gemaakte keuze de definitieve is. Er komt geen tweede kans meer.

Een keuze heb ik wel gemaakt. Doordat ik ziek ben verlies ik behoorlijk wat inkomen (feitelijk word je als ernstig zieke dubbel gestraft) en dus zal mijn begrafenis een no-budget gebeuren worden. Een IKEA-kast zal dienst doen als kist. Deze kastkist zal gewoon hier in huis komen te staan en de kamer zal gevuld zijn met de muziek waar ik van hou en ja, daar zal ook veel REM bij zitten! Om dit alles te kunnen financieren mag wie dat wil voor een kleine bijdrage deze IKEA-kastkist beschilderen. Alles mag, maar voor een roze lintje moet wel een flink bedrag neergelegd worden!