Vorige keer schreef ik nog dat de kanker rustig voort kabbelt, maar vandaag hoorde ik dat van rustig kabbelen geen sprake is. Het groeit de laatste weken erg snel en ik heb in rap tempo meer klachten gekregen. Die klachten waren de reden dat ik het ziekenhuis gebeld heb om de afspraak met de oncoloog van 23 november naar voren te schuiven. En vanmorgen kon ik bij hem terecht.

Sinds een week of vier heb ik last van mijn blaas. De klachten lijken erg op blaasontsteking. Om dat uit te sluiten ben ik vorige week eerst langs de huisarts gegaan. Het is inderdaad geen blaasontsteking. Het is kanker.
Daarnaast heb ik sinds een aantal weken last met eten. Het eten blijft hangen in mijn slokdarm. Het lijkt op het gevoel dat je hebt als je brood met pindakaas eet en dat blijft plakken. In de loop van de weken is dat steeds erger geworden en dus ben ik steeds minder gaan eten. En ik eet steeds meer vloeibare dingen zoals soep en yoghurt. Gevolg is dat ik aan het afvallen ben. Zeer waarschijnlijk zit er een tumor mijn slokdarm dicht te drukken.

Om te zien wat er precies aan de hand is, wordt er komende dinsdag een scan gemaakt. Woensdag heb ik dan weer een afspraak met de oncoloog en dan maken we een plan. Als het alleen die twee plekken zijn waar een explosieve groei gaande is, dan gaan we die plekken bestralen. Waarschijnlijker is dat de kanker in mijn hele lichaam heel hard aan het groeien is en dan gaan we praten over een volgende chemo. Wat mij betreft zit in het te maken plan in ieder geval plek voor twee weken vakantie in Costa Rica.

Er was ook nog goed nieuws. Gisteravond belde Youssif. Hij komt a.s. zaterdag weer terug uit Ghana en neemt weer een nieuwe voorraad Ghanese medicijnen voor me mee. Ik neem aan dat de beroemde geitenpies er ook bij zal zitten. Hij is er nog altijd van overtuigd dat ik beter ga worden door deze medicijnen. Wat het ook is, ik ga het natuurlijk weer gewoon innemen. En ik hoop natuurlijk dat het een bijdrage levert aan de kwaliteit die ik voor ogen heb.

Vandaag was een echte rotdag. Ik had natuurlijk een sterk vermoeden dat het niet goed was. En ik wist ook dat er een moment zou komen dat ik in een volgende fase van mijn ziekte terecht zou komen. Maar ik had gehoopt dat dat moment nog wat langer op zich zou laten wachten. Helaas moet ik weer een teleurstelling verwerken. Maar na een dagje huilen zal ik mezelf weer oprapen en verder gaan. Want behalve het plan dat gemaakt gaat worden voor de verdere behandeling, liggen er nog een aantal plannen bij mij op de plank. Hele leuke plannen, die het verdienen om uitgevoerd te worden.