Vrijdag is de port-a-cath geplaatst. Het is allemaal goed verlopen. Zelfs het prikken van voorlopig het laatste infuus ging in één keer. De anesthesioloog herkende mij nog van een vorige keer dat hij mij onder zeil geholpen had. En dat klopte. Hij was er ook bij de dag dat ik net gehoord had dat mijn broer overleden was. In een poging om mij prettig onder narcose te brengen werd mij gevraagd waar ik nog naartoe zou willen. Ik riep meteen Namibië en toen bleek dat deze anesthesioloog een tijdje in Namibië gewerkt had en hij begon te vertellen over de mooie plekken waar ik dan zeker naar toe zou moeten gaan. Ook deze keer ben ik ging ik onder zeil terwijl het over Namibië ging.
Ik had ook een eenpersoonskamer gekregen, dus geen mannen zonder lakentje maar lekker rustig uitslapen.

Rond etenstijd hoorde ik de kar met eten door de gang rijden en aangezien in al vanaf donderdagavond van de sondevoeding af was (ik moest nuchter zijn voor de operatie), had ik best wel trek gekregen. Tot mijn grote verbazing en verdriet reed de kar mijn kamer voorbij. Feed me! riep ik nog, maar er kwam geen eten. Ik heb de verpleegkundige gebeld en gevraagd of ik iets te eten kon krijgen. Blijkbaar mocht ik geen warm eten zo kort na de narcose maar een boterham mocht wel. Ook goed. Als het maar eten was. En zo is het gekomen dat ik vrijdag 13 april mijn eerste boterham gegeten heb. Een hele. Of eigenlijk twee halve, maar dat maakt ook een hele.
Ik merk dat als ik aan de sondevoeding zit, ik minder kan eten dan wanneer de sondevoeding afgekoppeld is. Over een tijdje maar eens kijken of we de sondevoeding kunnen gaan afbouwen en het gewone eten opbouwen.

Morgen heb ik een afspraak bij de oncoloog om de volgende chemo af te spreken. Ik zie er heel erg tegen op om die drie kuren te gaan doen. Ik begin me net iets fitter te voelen, maar ik zet nog even door, want na alle verhalen van de anesthesioloog over Namibië wil ik die plekken eigenlijk wel met eigen ogen gaan zien.

Mijn haar blijft uitvallen en er is ondertussen niet veel meer over. Ik heb dan ook besloten niet door te gaan met de hoofdhuidkoeling en word dus weer kaal. In het kader daarvan ga ik zometeen een mutsja uitzoeken. Een mutsja is een kant-en-klaar ding (een muts met een sjaaltje) dat ik zo op mijn hoofd kan zetten. Mijn vriendin had deze site gevonden en ik vind het een uitkomst want hoofddoekjes een beetje leuk om mijn hoofd knopen kan ik niet. Ik zie er dan uit als Piet Piraat. En met die slang in mijn neus zie ik er toch al zo elegant uit.