Sinds vorige week dinsdag voel ik me wat moe en down. De uitslag van de scan maakt het lastiger om een beetje te struisvogelen en te negeren wat er aan de hand is. Tot voor kort was ziek zijn, chemo en dood gaan nog heel ver weg en was er voor mijn gevoel nog voldoende tijd om van het leven te genieten. Met het besef dat de kanker zich niks aantrekt van mijn wens om nog lang en gelukkig te leven komt ook het besef hoe gehecht ik eigenlijk aan het leven ben. Maar dan realiseer ik me ook dat ik heel blij ben met het feit dat ik leef. Iedere minuut is kostbaar en zelfs deze wat mindere dagen zijn me dierbaar en het is jammer dat ik eerst moest horen dat ik niet meer beter ga worden voordat ik besefte hoe gelukkig ik eigenlijk ben.

Vandaag had ik het gesprek met de oncologisch verpleegkundige waarin ze mij vertelde over de chemo en alles wat ik kon verwachten. Ook de hoofdhuidkoeling (de ijsmuts) is ter sprake gekomen en ik mocht ook meteen gaan passen. Heb mezelf nog even met de muts op in de spiegel bekeken en daar gaan we dus wel een foto van maken a.s. dinsdag. Was de groene overall al zeer charmant, deze muts zal het niveau van elegantie tot grote hoogte doen stijgen.

Om me straks niet te hoeven vervelen, kreeg ik vanmiddag van een collega een boek waar wel bij vermeld werd dat er na het lezen een recensie op deze plaats verwacht werd. Ik zal na het lezen een eerlijk oordeel geven, maar ik kan nu al vertellen dat of het boek al dan niet het lezen waard is, het voor mij grote waarde heeft vanwege het ontzettend lieve gebaar. Het medeleven van iedereen om mij heen raakt me diep en ik ben heel dankbaar voor alle lieve mensen om mij heen.