Vandaag de op een na laatste chemo gehad. Het duurde erg lang voordat het infuus geprikt was, want mijn aders zijn door het vele prikken en alle troep die er doorheen is gegaan heel slecht geworden. Het lukte ook deze keer weer om het infuus erin te krijgen en ik vind het toch steeds weer een bijzondere prestatie van de verpleegkundigen die op de afdeling werken dat het ze lukt en dat het ook nog eens niet pijnlijk is. Petje af.

Elke keer als de Taxol (de chemo) gaat lopen doet het zeer, maar tot vorige week was dat vrij snel over en concentreerde zich tot de plek direct achter het infuus. Zowel vandaag als vorige week dinsdag deed echter mijn hele onderarm zeer toen de Taxol naar binnen kwam en het duurde ook nog eens behoorlijk lang voordat de pijn weer afzakte. Normaal gesproken stel ik mij op het moment dat de chemo gaat lopen voor dat Master Yoda een leger Jedi voor gaat op weg naar de kankercellen om deze te vernietigen, maar deze keer hield die visualisatie door de pijn geen stand. Het voelde deze keer alsof er in mijn ader brandende barricades opgeworpen werden door een grote groep demonstranten die het aftreden van de dictator eisen. Nu maar hopen dat ze de dictator (de kanker) zover krijgen dat-ie (voorgoed?) vertrekt!

Thuisgekomen werd er ook afgeweken van wat tijdens de chemo normaal was. Vandaag stortte ik mij niet op een pak roze koeken, maar op een pak gevulde koeken vergezeld door Ceylon thee. Het smaakte me uitstekend en ik heb de roze koeken niet gemist.

Volgende week krijg ik de laatste chemo en de laatste keer de ijsmuts op. Ik ben er ook wel aan toe om een tijdje niet naar het ziekenhuis te hoeven. De laatste loodjes wegen zwaar, mijn conditie is de afgelopen weken heel hard achteruit gegaan (ik ben na 500 meter fietsen al volledig buiten adem) en mijn energieniveau is ontzettend laag.
Op 10 maart krijg ik weer een CT-scan om te kijken of de tumoren verder afgenomen zijn en op 14 maart de uitslag daarvan. Weer zo’n spannende uitslag, maar daarna ga ik – als het goed is – op vakantie. Of die vakantie door zal gaan, hangt natuurlijk af van wat de situatie in Marokko zal zijn. Heel stiekem denk ik er niet heel erg bedroefd over te zullen zijn als de reis niet door gaat, want met deze slechte conditie en dit lage energieniveau ga ik een rondreis in Marokko niet redden. Maar daartegenover heb ik nog steeds heel veel zin om op reis te gaan. Als de reis gewoon door gaat, hoop ik nieuwe energie te krijgen van het zijn in een andere omgeving terwijl ik mij concentreer op het maken van hele mooie foto’s. Over 23 dagen staat het vertrek gepland en ik wacht rustig af wat er gaat gebeuren. Net zoals bij mijn medische toestand heb ik ook geen invloed op de gebeurtenissen in Marokko en ook hiermee zal ik het gewoon moeten doen met de situatie zoals die is. Nu ga ik gewoon verder met aftellen.