Gisteren een triest bericht gehad. Bij mijn broer is de kanker ook teruggekomen. Voor hem, zijn vrouw en dochtertje vind ik het vreselijk, maar ik denk bovenal aan mijn moeder, die binnenkort gaat horen dat bij alle twee haar kinderen de kanker terug is.

Vandaag ben ik naar het symposium “Kwaliteit van leven” geweest. Als eerste heb ik geluisterd naar de lezing “Hoe geef je je leven zin”. Vervolgens naar een verhaal over het zelfgenezend vermogen van het lichaam, gevolgd door een lezing over behandelmogelijkheden. Na de lunch ging het in “Leef vanuit je eigen kracht” over de kracht van het brein. Door mijn immuunsysteem op de juiste manier aan het werk te zetten en door de kracht van visualisatie zou het zo maar mogelijk kunnen zijn dat ik kon genezen! Het geheel was absoluut boeiend, inspirerend, hoopgevend en gaf veel stof tot nadenken, maar ook veel vragen.
Kan ik door mijn witte bloedcellen als marcherende soldaatjes te visualiseren de loop van mijn ziekte beïnvloeden? Er zijn toch mensen die wonderbaarlijk genezen. Waarom zou ik daar niet een van kunnen zijn? In de loop van de dag wilde ik niet anders dan mij de genoemde technieken zo snel mogelijk eigen maken en gaan werken aan mijn herstel. Ik zat vol hoop op een langer leven. Maar nu het wat later op de avond is en ik er wat langer over nadenk, kom ik langzaam terug op aarde en zakt de hoop weer weg. Want heeft de arts niet duidelijk gezegd dat ik niet meer beter word? En op mijn vraag of ik zelf nog iets kon doen om het verloop van mijn ziekte te beïnvloeden, antwoorde de arts ook negatief. Wie heeft er nu gelijk? Waarschijnlijk hebben ze allemaal gelijk.
Het is misschien een beetje verwarrend verhaal, maar ik voel me ook verward. Ik geloof absoluut dat ik zelf enige invloed heb op het verloop van mijn ziekte, maar beter worden? Ik zou heel graag dat wonder hebben, maar wil ook de realiteit van mijn situatie niet uit het oog verliezen. Ik denk dat het gevoel controle te hebben over je eigen situatie heel prettig is en de technieken zoals de visualisatie geven je wellicht het gevoel dat je controle hebt en dat het je niet allemaal maar overkomt. Ik zou er heel graag in meegaan, maar ben bang om vervolgens heel erg teleurgesteld te gaan worden. Hoeveel hoop mag je houden? Hoe hou je de balans tussen hoop en realiteit? Veel vragen die ik de komende tijd voor mijzelf wil gaan beantwoorden, want als er iets duidelijk geworden is vandaag, dan is het wel dat het fijn is om hoop te houden. Ik hoop dan ook dat het met mijn broer, mijn moeder en mijzelf goed gaat komen.